ماه رمضان در زیباترین تعبیر، ماه «میهمانی خدا» نامیده شده و چه طعم بی مثال و عطر دل انگیزی دارد این تعبیر ناب و تابناک!
ماه رأفت و منزلت. ماه عظمت و قدرت. ماه شکوه و استعانت. ماه تمرین و عبادت.
ماه رمضان، با بسته شدن دهان، گوش دل باز می شود و دیدة جان به غلیان درمی آید.
راه رهایی باز می شود و آسمان خدایی، باریدن می گیرد.
باران نور و پاکی و غفران و امید.
باران عشق و شور و شیدایی و شعور.
باران آشتی با خدای مهربان تر از مادر و رحیم تر از پدر.
بارانِ بارانها!
باری؛ ماه رمضان شأن بلند و والایی دارد و در مقام و منزلتش همین بس که ماه خداست و ماه نزول قرآن که در دل آن، شب «قدر» به ودیعت نهاده شده است.
شبی بزرگ که از هزار ماه برتر است و والاتر. شبی که مقام و شوکتش در قامت خدایی ترین بشر و برترین وجود هستی یعنی حضرت زهرا(س) به معنا می رسد و کامل می شود.
و «زهرا» معنای شب «قدر» است.
و چه سرّ ناب و نهفته و نگفته ای در این ترادف و تناسب و تصادف مخفی است! درست مثل قبرش که در رحلت تاریخ از مرز مظلومیت علی(ع) برای همیشة تاریخ مخفی ماند تا آن زمان که خضر مبارک پی درآید و به یمن همتش کاری گشاید.
عجبا که ماه رمضان و لحظة قدر، زمان رفتن «علی» است از دنیای بی روزن کوفه! در هنگامة رستگاری که « فزت و رب الکعبه»...
و این همه، در تدارک بهشتی ترین ماه دنیا و ناب ترین لحظه های خدا پدیدار می شود و انسان را به عروج از دنیا و سکنی گزیدن در پهنة آبی دعا فرامی خواند.
«قدر»، «زهرا»، «علی»، «دعا» و این همه در «رمضان» به میزبانی «خدا»! از این زیباتر؟ از این بالاتر؟
باری؛ ماه رمضان شأن بلند و والایی دارد به آن اندازه که پیشوند «شهر» و پسوند «کریم» و «مبارک» را برایش تدارک دیده اند؛ یعنی که قدر و قیمتش بلند و سترگ و شأن منزلتش، عزیز و والاست.
باشد که بخواهیم و بتوانیم به اندازة انگشتانة وجود خویش از دریای مواج برکات و نعمات رمضان بهره گیریم و توشة راه سازیم. امید!
